İstanbul’dan Kocaeli, Gölcük’e taşınan Ahmetler, babasının yeni bir pastane dükkanı açmasıyla, oraya yerleşmişlerdi. Babası ticaret yapıyor, kendisi de babasına yardım ediyordu. Beş katlı o kadar da eski olmayan bir binanın dördüncü katında oturuyorlardı.
Bir gün yine babasıyla çalışmış, çok yorulmuştu. Eve geldiklerinde hemen birkaç saat uyumak istedi. Yemek yemeden yattı. Ailesi sohbet ediyordu. Herkes yatınca, o kalktı. Saat baya geç olmuştu. Bir şeyler atıştırmak için mutfağa gitti. O sırada büyük bir gürültü oldu. Camdan baktığında gökyüzünün kırmızılaştığını gördü. Şaşırdı. Ev sallanmaya başlamıştı. Başının döndüğünü düşündü.
Fakat eşyalar yerlere düşmeye başladı. Ailesi uyandı. Babası, deprem olduğunu ve herkesin güvenli bir yerde durup beklemesini söyleyerek bağırıyordu. Ahmet, masanın altına girdi. Kardeşlerini yanına aldı. Annesi ve babası koltuğu siper ettiler. Deprem durana kadar kımıldamadılar.
Deprem şiddetleniyordu, gürültüler artıyordu. Biraz sonra deprem durdu. Babası herkesin iyi olup olmadığı sordu. Kimseye bir şey olmamıştı. Ahmet, kapıyı açtı. Merdivenler sağlamdı. Elektrik yoktu. Babası deprem çantasından el feneri çıkarttı. Hep beraber inmek için hazırlandılar.
İkinci kata geldiklerini, kapı numaralarından anladılar. Fakat giriş ve birinci kat yoktu. Ahmet, binanın yıkıldığı anladı. Dışarı çıktıklarında yan yatmış bir bina gördüler. Evleri artık ikinci katta gözüküyordu. Ahmet donup kaldı. Her yer toz içindeydi. Sirenler çalıyordu. İnsanlar bağırıyordu.
O geceyi dışarda geçirdiler, Kızılay yardım çadırları kurdu. Birkaç gün kendilerine gelmeye çalıştılar. Dükkana gittiklerinde dükkanın yıkıldığını gördüler. İstanbul’a dönmeye karar verdiler. Gölcük’ü arkalarında bırakıp İstanbul’a geldiler. Herkes geçmiş olsun ziyaretine geliyordu. İnsanlar acıyı paylaşarak azaltıyordu.
KOLAY GELSİN
