Buraya geleli iki gün olmuştu. Geldikleri gün çadırları
kurmaktan kolları kopmuştu. Kamp yaptıkları yer ormana
girmeden önceki son açıklık alandı. Çiçeklerle dolu bir
kırdan sonra yemyeşil orman başlıyordu. Sabah olunca
ormana girdiler. Gövdeleri devlerin ayaklarına benzeyen
kocaman ağaçlar vardı. Sessizlik insanın içini ürpertiyordu.
Bu duygunun çöktüğü yüreği; sakın korkma, diye
sesleniyordu ona. Karanlığın en koyu zamanları aydınlığın
başlangıcıdır. O da biliyordu küçüçük orman hayvanlarının
mutsuz olduğunu ve bunun içinde bir çare bulmanın
peşindeydi. Bunu yaparken kendini bir kahraman gibi
hissediyordu. Yaptıkları çalışmalar sonuç verecek ve bu
orman yok olmaktan mutlaka kurtulacaktı.